خلیفه‌ی خداوند در زمین موظّف به اداره‌ی جامعه با شیوه‌ای است که نیازهای اساسی همه‌ی افراد آن شامل خوراک، پوشاک، مسکن، ازدواج، آموزش، آزادی و امنیّت تأمین شود و او این کار را با التزام به همه‌ی احکام خداوند و نصب شایسته‌ترین مدیران و توزیع عادلانه‌ی امکانات انجام می‌دهد. اما آیا پرداخت دیون مؤمنان هرگاه خود قادر به پرداخت آن نباشند، بر عهده‌ی اوست؟ آری و او این کار را از طریق زکات انجام می‌دهد؛ زیرا خداوند در آیه‌ی ۶۰ سوره‌ی توبه، ﴿الْغَارِمِينَ﴾؛ «بدهکاران» را یکی از اصنافی دانسته است که مستحقّ زکات هستند و خلیفه‌ی خداوند در زمین مأمور به گرفتن زکات و توزیع آن میان مستحقّان است.

بدون شک حاکمیّت خلیفه‌ی خداوند در زمین، رحمتی برای جهانیان است و به همه‌ی معضلات مادّی و معنوی مردم پایان می‌دهد و زندگی نکبت‌بار و رقّت‌انگیز انسان را به «حیات طیّبه» مبدّل می‌سازد؛ حیاتی آکنده از خوشبختی، آرامش، نشاط و پیشرفت برای همه‌ی ملّت‌ها به دور از تبعیض نژادی، اختلاف طبقاتی و مرزبندی سیاسی؛ حیاتی که در آن همه‌ی استعدادها شکوفا می‌شود و در مسیر صحیح به کار گرفته می‌شود؛ حیاتی که در آن علم و ایمان حاکم است و جایی برای جهل، کفر، ظلم و فساد وجود ندارد. این ثمره‌ی قطعی حاکمیّت خلیفه‌ی خداوند در زمین است، ولی حاکمیّت او مانند هر حاکمیّت دیگری در جهان، هنگامی شکل می‌گیرد که از حمایت کافی برخوردار باشد و بر حاکمیّت دیگران ترجیح داده شود. اینجاست که نقش مردم شکل می‌گیرد و رسالت آنان نمایان می‌گردد و آن این است که دست از حمایت حاکمان گوناگون بردارند و برای حمایت امام مهدی علیه السلام با یکدیگر متّحد شوند و از این نیندیشند که او غایب است و در دسترس آنان نیست؛ چراکه هرگاه آنان برای حمایت او با یکدیگر متّحد شوند و دست از حمایت حاکمان گوناگون بردارند، او با آنان ارتباط می‌گیرد و برایشان ظهور می‌کند و حاکمیّت بر آنان را عهده‌دار می‌شود. این وعده‌ی خداوند و سنّت اوست و وعده‌ی خداوند هرگز تخلّف نمی‌پذیرد و سنّت او هیچ گاه دگرگون نمی‌شود.

برای آگاهی بیشتر در این باره، به بخش «آشنایی با نهضت» مراجعه کنید.