مانند آنکه آنان به شناخت اسلام اهتمام کافی ندارند و از وجوب آن بر هر یک از آنان غافل‌اند و مانند آنکه آنان عقل را معیار شناخت نمی‌دانند و به مطابقت برداشت‌های خود از اسلام با آن، اهمّیتی نمی‌دهند، بلکه از آن گریزانند و به ترک آن مباهات می‌کنند و مانند آنکه آنان برای شناخت عقاید اسلام، با آنکه یقینی بودن آن‌ها ضروری است، به روایات ظنّی استناد می‌کنند، بل از مذاهب متکلّمانی تبعیّت می‌کنند که تبعیّت از آنان، اصلی در اسلام ندارد و مانند آنکه آنان برای شناخت احکام اسلام، به منابع اصلی آن رجوع نمی‌کنند، بل از مذاهب فقهایی تقلید می‌کنند که دلیلی برای تقلید از آن‌ها نیست، بل برای عدم تقلید از آن‌ها دلیل هست و مانند آنکه آنان برای شناخت عقاید و احکام اسلام، به قرآن کمتر از روایات توجّه دارند، بل به مخالفت یک عقیده یا حکم با قرآن، در صورتی که روایتی برای آن وجود داشته باشد، اعتنایی نمی‌کنند، تا جایی که برخی عقایدشان با قرآن ضدّیت دارد و برخی اعمال‌شان نقیض آن است، مانند عقیده‌ی‌شان به رؤیت خداوند با چشم، در حالی که خلاف صریح قرآن است و حکم‌شان به وقوع سه طلاق در مجلس، در حالی که خلاف ظاهر قرآن است و مانند آنکه آنان برخی کتب روایت را صحیح می‌شمارند، بلکه با قرآن مقایسه می‌کنند و مهم‌ترین مبنای شناخت اسلام می‌پندارند، در حالی که صحّتی بیش از کتب دیگر ندارند، بلکه چه بسا از برخی کتب دیگر، ضعیف‌ترند و در میان آن‌ها، روایاتی ضعیف و ساختگی است، مانند کتاب موسوم به «صحیح بخاری» که ضعف بسیاری از روایات آن حتّی بنا بر مبنای اهل حدیث واضح است، تا جایی که انکار آن، چیزی جز انکار محسوس نیست و مانند آنکه آنان برخی روایات صحیح را نادیده می‌گیرند و برخی روایات صحیح را ضعیف می‌شمارند، به دلیل اینکه با مذهب آنان موافق نیست، اگر چه با قرآن و عقل موافق است، مانند روایاتی درباره‌ی لزوم تمسّک به اهل بیت، در حالی که برخی روایات ضعیف را صحیح می‌شمارند، بلکه برخی روایات مجعول را می‌پذیرند، به دلیل اینکه با آراء آنان موافق است، اگر چه با قرآن و عقل موافق نیست، مانند روایاتی درباره‌ی لزوم اطاعت از حکّام جائر و مانند آنکه از نظر کردن در تاریخ اسلام می‌پرهیزند و یکدیگر را باز می‌دارند، بلکه برخی وقایع آن را کتمان می‌کنند یا از روی عمد تحریف می‌نمایند، تا مبادا با آگاهی از آن گمراه شوند، در حالی که جز با آگاهی از آن، هدایت نمی‌یابند و مانند آنکه آنان جز به کتب خود، مراجعه‌ای ندارند و به کتب مسلمانان مخالف خود، نظری نمی‌اندازند، بلکه از شنیدن اقوال مخالفان می‌پرهیزند و از دانستن دلایل‌شان می‌هراسند، تا مبادا با آگاهی از آن، گمراه شوند یا از گمراهی خود، آگاهی یابند و این به دلیل شکّی است که در آن فرو رفته‌اند؛ مانند کسانی که خداوند درباره‌ی آنان فرموده است: ﴿بَلْ هُمْ فِي شَكٍّ يَلْعَبُونَ﴾[۱]؛ «بلکه آنان در شکّی بازی می‌کنند»!