و این آشکارا به معنای آن است که اهل بیت پیامبرش، از چنین کسانی نیستند و از چنین کارهایی پیراسته‌اند؛ بل خداوند آشکارا هر کسی که عمل غیر صالحی داشته باشد را از اهل بیت پیامبرانش خارج ساخته و از باب نمونه، خطاب به نوح با اشاره به فرزندش فرموده است: ﴿قَالَ يَا نُوحُ إِنَّهُ لَيْسَ مِنْ أَهْلِكَ ۖ إِنَّهُ عَمَلٌ غَيْرُ صَالِحٍ ۖ فَلَا تَسْأَلْنِ مَا لَيْسَ لَكَ بِهِ عِلْمٌ ۖ إِنِّي أَعِظُكَ أَنْ تَكُونَ مِنَ الْجَاهِلِينَ﴾[۱]؛ «گفت ای نوح! او از اهل تو نیست، او عملی غیر صالح دارد، پس از من چیزی که به آن علمی نداری نخواه؛ من تو را پند می‌دهم که مبادا از جاهلان باشی»! این به آن معناست که هر کس عملی غیر صالح داشته باشد، هر چند از خویشاوندان پیامبر باشد، از اهل بیت او شمرده نمی‌شود و تبعاً کسانی که از اهل بیت او شمرده می‌شوند، عملی غیر صالح ندارند و این به سادگی مستفاد از سخنان خداوند در قرآن و خبر او از طهارت معنوی و باطنی آنان و وجوب مودّت‌شان بر مسلمانان است. با این وصف، روشن است که اطاعت از آنان، به اقتضای طهارت قطعی‌شان از هر نقصانی در تبلیغ سنّت پیامبر و تطبیق احکام اسلام، جایز است و این امری معقول و واضح است، تا جایی که انکار آن، چیزی جز مجادله در آیات خداوند نیست.

همچنانکه در خبر متواتر پیامبر خداوند، به تأکید و به انحاء مختلف آمده است: «إِنِّي تَارِكٌ فِيكُمُ الْخَلِيفَتَيْنِ مَا إِنْ تَمَسَّكْتُمْ بِهِمَا لَنْ تَضِلُّوا بَعْدِي: كِتَابَ اللَّهِ وَعِتْرَتِي أَهْلَ بَيْتِي، وَإِنَّهُمَا لَنْ يَفْتَرِقَا حَتَّى يَرِدَا عَلَيَّ الْحَوْضَ، فَانْظُرُوا كَيْفَ تَخْلُفُونِي فِيهِمَا»؛ «هرآینه من در میان شما دو خلیفه بر جای می‌گذارم که اگر به آن دو تمسّک جویید هرگز پس از من گمراه نمی‌شوید: کتاب خداوند و عترت من که اهل بیتم هستند و هرآینه آن دو هرگز از هم جدایی نمی‌پذیرند تا آن گاه که نزد حوض بر من وارد شوند، پس بنگرید که پس از من چگونه با آن دو رفتار می‌کنید»! این خبر که بواسطه‌ی بیش از سی نفر از اصحاب پیامبر مانند سلمان فارسی، ابو ذر غفاری، ابو سعید خدری، زید بن أرقم، زید بن ثابت، حذیفة بن اسید، جابر بن عبد الله انصاری، عبد الرحمن بن عوف، سعد بن أبی وقاص، جبیر بن مطعم، ابو هریره، ابو رافع، امّ سلمه و دیگران، برای ده‌ها نفر از تابعان و بواسطه‌ی آنان برای صدها نفر از مسلمانان روایت شده، از لحاظ صدور قطعی است و به روشنی بر وساطت اهل بیت پیامبر در تبلیغ سنّت آن حضرت و تطبیق احکام اسلام به صورت خالص و کامل پس از او دلالت دارد؛ همچنانکه مقتضای خبر خداوند در کتابش از طهارت معنوی و باطنی آنان است؛ زیرا تمسّک به آنان تنها در صورتی معقول است که از هر گونه امر به ضلالت، پیراسته باشند؛ با توجّه به اینکه اگر از هر گونه امر به ضلالت پیراسته نباشند، ممکن است تمسّک به آنان به ضلالت منجر شود، در حالی که پیامبر، تمسّک به آنان را ضامن عدم ضلالت مسلمانان شمرده و فرموده است: «مَا إِنْ تَمَسَّكْتُمْ بِهِمَا لَنْ تَضِلُّوا بَعْدِي»؛ «اگر به آن‌ها تمسّک جویید هرگز پس از من گمراه نمی‌شوید»!