به این معنا که خط، رونق و تکامل یافته و ارتباط میان ملّت‌های متمدّن گسترش داشته و توسّط صدها شاهد شناخته شده، رصد و ثبت شده است. به علاوه، متن کتاب آن حضرت، اعجازآمیز است و می‌تواند پیامبری آورنده‌اش را اثبات کند؛ چراکه بر خلاف کتاب موسی و عیسی، همگان را به آوردن کتابی مانند خود فراخوانده و تاکنون کسی نتوانسته است کتابی مانند آن بیاورد و پیداست که آوردن کتابی مانند آن در آینده نیز مقدور نیست؛ زیرا به رغم تکامل تدریجی آن در بیست و سه سال و حالات متضادّ محمّد در امن و خوف و مکنت و فقر و قرار و هجرت و جنگ و صلح و پیروزی و شکست که عادتاً مقتضی اختلاف اقوال آدمی است، اختلافی در آن نیست و آهنگی واحد و ثابت دارد و به علاوه، در نهایت فصاحت و بلاغت است و حاوی اخباری صحیح از آینده و علومی مخفی در زمان تکامل است و هیچ تعارضی با عقل و اخلاق فطری ندارد و جمع میان این‌ها برای انسانی بی‌ارتباط با خداوند، مقدور نیست و انصاف آن است که این خصوصیّات، برای هیچ یک از پیامبران و هیچ یک از کتاب‌های آنان، وجود ندارد و از اینجا دانسته می‌شود که محمّد تنها پیامبر یقینی است و کتاب او تنها کتابی است که از اصالت تاریخی برخوردار است و تبعاً آیین او تنها آیینی است که صلاحیّت لازم برای پیروی انسان امروز را دارد؛ چراکه انسان امروز، به آیینی یقینی جز آن، دسترسی ندارد و نمی‌تواند از آیین‌های ظنّی و موهوم پیروی کند. با این حال، باید توجّه داشت که محمّد به عنوان پیامبری یقینی، پیامبری موسی و عیسی را تصدیق کرده و این تنها دلیل قطعی برای پیامبری آن دو است؛ چنانکه خداوند خطاب به آن حضرت فرموده است: ﴿نَزَّلَ عَلَيْكَ الْكِتَابَ بِالْحَقِّ مُصَدِّقًا لِمَا بَيْنَ يَدَيْهِ وَأَنْزَلَ التَّوْرَاةَ وَالْإِنْجِيلَ﴾[۱]؛ «کتاب را بر تو به راستی نازل کرد تا تصدیق کننده‌ای برای چیزی باشد که پیش از آن بوده است و تورات و انجیل را نازل کرد» و فرموده است: ﴿وَأَنْزَلْنَا إِلَيْكَ الْكِتَابَ بِالْحَقِّ مُصَدِّقًا لِمَا بَيْنَ يَدَيْهِ مِنَ الْكِتَابِ وَمُهَيْمِنًا عَلَيْهِ﴾[۲]؛ «و کتاب را بر تو به راستی نازل کرد تا تصدیق کننده‌ای برای کتاب‌هایی باشد که پیش از آن بوده است و نگاهبانی بر آن باشد»! بنابراین، اعتقاد به پیامبری موسی و عیسی، برای کسی ممکن است که به پیامبری محمّد معتقد است و اعتقاد به آن برای کسی که به پیامبری محمّد معتقد نیست، غیر یقینی و بی‌پایه است.