→ نظیر این گزارش، از علقمه و قیس بن عبد نیز نقل شده است (طبرانی، المعجم الکبیر، ج۹، ص۱۲۳ و ۱۲۴). با این وصف، بیهوده نیست از ابو هریره نقل شده است که بعد از درگذشت عمر می‌گفت: «ما كنّا نستطيع أن نقول: قال رسول اللّه حتّى قبض عمر، كنّا نخاف السّياط!» (ذهبی، سیر أعلام النبلاء، ج۲، ص۶۰۲ و ۶۰۳) و می‌گفت: «إنّي لأحدّث بأحاديث لو تكلّمت بها في زمن عمر لشجّ رأسي!» (ابن عساکر، تاریخ دمشق، ج۶۷، ص۳۴۳؛ ذهبی، سیر أعلام النبلاء، ج۲، ص۶۰۱) و می‌گفت: «أفإن كنت محدّثكم بهذه الأحاديث وعمر حيّ؟! أما واللّه إذًا لألفيت المخفقة ستباشر ظهري!» (عبد الرزاق، المصنّف، ج۱۱، ص۲۶۲). همچنانکه از عایشه نقل شده است که روزی به عروة بن زبیر گفت: «ألا أعجبك أبو هريرة؟! جاء فجلس إلى جانب حجرتي يحدّث عن رسول اللّه يسمعنى ذلك وكنت أسبّح، فقام قبل أن أقضي سبحتي، ولو أدركته لرددت عليه أنّ رسول اللّه لم يكن يسرد الحديث كسردكم» (احمد بن حنبل، المسند، ج۶، ص۱۱۸ و ۱۵۷؛ بخاری، صحیح البخاري، ج۴، ص۱۶۸؛ مسلم بن حجاج، صحیح مسلم، ج۷، ص۱۶۷؛ ابو داود، السنن، ج۲، ص۱۷۸؛ ابن عدی، الکامل، ج۱، ص۲۰). همچنانکه سایر بزرگان صحابه بر خلاف ابو هریره و امثال او، اهتمامی به روایت حدیث نداشتند و مفاسد آن را درک می‌کردند؛ چنانکه از عمرو بن میمون نقل شده است که می‌گفت: «صحبت عبد اللّه بن مسعود ثمانية عشر شهرًا فما سمعته يحدّث عن رسول اللّه إلّا حديثًا واحدًا فعرق ثمّ قال: هذا أو نحو هذا أو شبيه هذا!» (ابن ابی شیبه، المصنّف، ج۶، ص۲۰۰؛ طبرانی، المعجم الکبیر، ج۹، ص۱۲۳) و از سائب بن یزید نقل شده است که می‌گفت: «صحبت سعد بن أبي وقّاص سنة، فما سمعته يحدّث عن رسول اللّه إلّا حديثًا واحدًا» (ابن سعد، الطبقات الکبری، ج۳، ص۱۴۴ با گونه‌ای تفاوت؛ رامهرمزی، المحدّث الفاصل، ص۵۵۷) و می‌گفت: «خرجت مع سعد بن مالك من المدينة إلى مكّة فما سمعته يحدّث عن النّبيّ بحديث حتّى رجعنا» (عبد الله بن مبارک، المسند، ص۱۰۴؛ ابن ابی شیبه، المصنّف، ج۶، ص۲۰۱؛ دارمی، المسند، ج۱، ص۸۵؛ ابن ماجه، السنن، ج۱، ص۱۲) و از شعبی نقل شده است که می‌گفت: «جالست ابن عمر سنة فما سمعته يحدّث عن رسول اللّه شيئًا» (ابن سعد، الطبقات الکبری، ج۴، ص۱۴۵؛ ابن ابی شیبه، المصنّف، ج۶، ص۲۰۱؛ دارمی، المسند، ج۱، ص۸۴؛ ابن ماجه، السنن، ج۱، ص۱۱) و نظیر آن درباره‌ی ابن عمر، از مجاهد نیز نقل شده است (حمیدی، المسند، ج۲، ص۲۹۸؛ مسلم بن حجاج، صحیح مسلم، ج۸، ص۱۳۷) و از ربیعة بن هدیر که ملازم طلحه بود نقل شده است که می‌گفت جز یک حدیث نشنیده است که طلحه از پیامبر روایت کند (رامهرمزی، المحدّث الفاصل، ص۵۵۸ و ۵۵۹). از این رو، برخی تابعان و اتباعشان نیز از عدم حجّیت احادیث آگاهی داشتند و از اهتمام به آن باز می‌داشتند؛ چنانکه به عنوان نمونه، از ابو حنیفه (د.۱۵۰ق) نقل شده است که هرگاه احادیثی را برای شاگردانش روایت می‌کرد، می‌گفت: «هذا الذي سمعتم كلّه ريح وباطل!» (ابن ابی حاتم رازی، الجرح والتعدیل، ج۸، ص۴۴۹) و از عبد الله بن عبد العزیز (د.۱۸۴ق) نقل شده است که به یکی از مشاهیر اهل حدیث با نام سفیان بن عیینة (د.۱۹۸ق) می‌گفت: «ما أحد من النّاس يدخل عليّ أحبّ إليّ منك، إلّا أنّ فيك عيبًا: تحبّ الحديث!» (ابن عدی، الکامل، ج۱، ص۲۴) و از ایّوب سختیانی (د.۱۳۱ق) نقل شده است که می‌گفت: «ما قلّ من الحديث كان خيرًا» (همان، ج۱، ص۲۴) و از برخی دیگر نیز سخنان دلسوزانه‌ی مشابهی نقل شده که هیچ یک در گوش سنگین حدیث‌گرایان فرو نرفته است!